Ээж 2 аавыгаа нүдэндээрээ алдсан би хүний нутагт хөл дээрээ боссон

Аав бид хоёр ээжийг өв чн ий улмаас ал д аад 2 гаруй жил өнгөрчээ. Тэгэхэд аав маань Найлахд нүүрсний уурхайд инженер хийдэг байсан болохоор хол ганцааранг нь үлдээхгүй гээд намайг дагуулаад явсан.

Аавын ажлын хажууханд байдаг 4 давхар цагаан байшингийн 3 давхарт нүүж орж байснаа сайн санадаг. Хэдий би 3 дугаар ангийн хүүхэд ч гэлээ хичээлээ тараад гэртээ ирээд хичээлээ хийгээд, гэрээ цэвэрлээд аавыг хүлээж байдаг байсан. Уурхайн ажил чинь цаг наргүй, хөөрхий аав маань хичээгээд эрт ирэх ч аль хэдийн харуй бүрий болсон байдаг. Одоо бодоход нялхаасаа л биеэ дааж дээ.

Уурхайн ажилтнууд их уу д аг, гэхдээ аав минь намайг бодоод хэзээ ч амсдаггүй байсан. Тухайн үедээ бараг уурхайд ажилладаг ганц “хуурай” хүн гээд найз нөхөд нь шоглодог байсныг нь санадаг. Намайг орой хүртэл ганцаараа байдаг болохоор аав бид хоёр нууц үг зохиосон юм. Хүн ирээд хаалга тогшоод нууц үгээ хэлэхгүй бол тайлахгүй гэж тэр. Нэг өдөр аавын эзгүйд хичээлээ хийгээд сууж байхад хонх дуугарсан. Хэн бэ? гэтэл аавынх нь найз байна юм өгөх гээд гэхээр нь би нууц үгээ гэтэл үг дуугүй эргээд явчихсан. Айх сандрах зэрэгцээд аажмаар хаалганаасаа холдож билээ. Аавыг гэртээ ирсний дараа хэлтэл санаа нь ихэд зовоод тэр шөнөдөө чимээгүй амарцгаасан.

Өглөө ажилдаа явахдаа аав хэнд ч хаалгаа тайлж болохгүй шүү гэж дахин дахин сануулаад, толгой үнсээд гарсан. Энэ бол миний аавыгаа харсан хамгийн сүүлийн мөч, эцсийн удаа нь байсан. Нөгөө хаалга тогшдог хүн аавыг минь орцны үүдэнд отож зогсоод ам и нд нь хүр сн ийг би бүүр том болоод мэдсэн. Найлахд энэ явдлыг нилээд ч ярьсан байдаг юм байна лээ. Юу болсон гэдгийг яг үнэнээр нь надад хэн ч хэлээгүй ээ. Гэхдээ хүний ам и нд хүрч болох ямар шалтгаан байж болох юм вэ? Хаалганы цаана байсан тэр хүнийг өр өмөртөл үз э н яд а ж, голдоо ортол гомдож байгаа гэдгээ л би мэдэж байсан.

Ингээд асран хамгаалагчгүй болсон надад аавын ээж, аавын дүү хоёр л үлдсэн. Эмээ нас өндөр дэр нилээн хол өссөн болохоор таатай хүлээж аваагүй. Харин аавын дүү нь Америкд амьдардаг 30 дөхөж яваа, дөнгөж мастерийн зэргээ дүүрэгсэн Цэнгэл гэдэг залуу бий. Төрсөн ганц ахынх нь амины ганц охин болохоор намайг бага байхаас л эрхлүүлдэг, халамжилдаг байсан. Ингээд Цэнгэл ах намайг өргөж авахаар болсон тул би ч бас Америк руу явсан даа. Эхний хагас жил аав, ээжийгээ санаад тамир тасартал уй л даг байсан. Хэл мэдэхгүй тул тоглох найз, хийх хичээл, сатаарах зүйл огт байдаггүй.

Ах намайг маш их арагддаг, зөөллөдөг байсан. Тэгээд аажмаар орчиндоо дасч эхэлсний дараа сургуульд орохоор болов оо. Яалт ч үгүй хэл мэдэхгүй болохоор нэгдүгээр ангиасаа сурч эхэлсэн. Цэнгэл ах хичээлээ сайн хийж, шамдаж чадвал анги үсэрч болно гээд хэлчихсэн болохоор өөрөөсөө дүү хүүхдүүдтэй сурахгүй гэсэндээ өдөр шөнөгүй хичээлээ хийдэг байсан. Дотор буцлаад л аймар шартай хүүхэд байж билээ.
Бараг хоёр жил ухаан мэдрэлгүй хүн шиг хичээл хийсний эцэст өөрийн настай дүйцүүлэн анги дэвшиж чадсан. Ах ч намайг аавыгаа дуурайсан мундах охин гээд урамшуулахад сэтгэл дүүрээд их онгирно оо.

Амьдралын минь тэр үед л харанхуй хонгилын эцэст гэрэл үзэгдэж байна гэж бодож билээ. Гэхдээ үгүй байсан. Гэрлийн бяцхан оч бөхчихсөн. Ах өөрөө 30 ч хүрээгүй байхдаа намайг өргөж аваад хүний нутагт хүн болгох гэж их үзсэн юм. Намайг хэзээ ч анхаарал халамжаар дутааж байгаагүй мөртлөө хоёр ч ажил давхар хийдэг байсан юм билээ. Би ч хичээл гээд тэрийг анзаардаггүй Цэнгэл ах ч хэлдэггүй.
Сургуулийн төгсөлтийн үдэшлэгт (энд пром гэдэг) явах өдөр ах хамт явч чадахгүй нь гээд гаргаж өгсөн. Тэгэхэд л би ахыг ямар их турсныг, энэ хугацаанд ямар их хөгширснийг харсан. Хааяа л нэг толгой өвдөж байна гэхээс өөр зовуурь хэлж үзээгүй ах минь танигдахын аргагүй өөрчлөгдсөнийг би тэр үед л анзаарсан. Дотор нэг зүйл хөмөрч унах шиг л болоод өөрийгөө би ямар муухай хүн бэ гэж бодоод асгартал уйлчилж билээ.

Би тэр өдөр ахыгаа анх удаа ааваа гэж дуудаж үзсэн. Жоохон охин байхаас минь өөрийн хүүхэд шигээ хайрлаж, миний төлөө чадах бүхнээ зориулсан учир тэр ингэж дуудуулах эрхтэй хүн гэж би бодсон юм. Пром дуусаад 10 цаг орчимд би гэртээ харьтал өсгөсөн ах, өдгөө аав минь буйдан дээр унтаж байлаа. Орондоо тухтай амраг гэж бодсон болохоор сэрээх гэтэл аав сэрсэнгүй. Миний амьдралын хамгийн хүнд өдөр магадгүй тэр өдөр байсан байх. Цэнгэл аав сэ хэ энд ороод 7 цаг болсон. Тархины хо р т ха вд артай болсон гэж хэлсэн. Тархины хэсгүүд нь үхжиж, хөдөлгөөн зохицуулдаг хэсэг нь хүнд гэмтсэн болохоор ажиллагаагүй болсон юм байна лээ.

Аз уу эз уу, намайг сонсож байгаа ч хариулж, хөдөлж ч чадахгүй болоод гараад ирсэн. Ха вд ар бусад эрхтэнд үсэрхийлж, үйл ажиллагаанд нь нөлөөлсөн байсан. Ходоод нь гэ м тэж, эл э г нь ви рус тэй гээд аавд минь эрүүл хэсэг үлдээгүй. Эмнэлэгт 37 хоногийн турш өдөр хоногууд нэгэн хэвээр л өнгөрсөн. Би өдөр бүр Цэнгэл аавд ном уншиж өгдөг, өдрийг хэрхэн өнгөрөөснөө ярьж өгдөг байсан. Харин 37 өдрийн дараа бид хүсэн хүлээж байсан Yale их сургуульд тэнцсэн болохоо мэдсэн юм. Хөдөлж ч чадахгүй ч аав минь энэ мэдээг сонсоод нүднээс нь том том нулимс урсаж эхэлсэн. Тэрхэн зүраа одоо ингээд дээрдэж байна гэж бодоод асгартлаа бас уй лчх аж билээ.

Тэр шөнөдөө би унтаж байхдаа зүүдэлсэн зүүдээ хамгийн тод санадаг. Цэнгэл аав бид 2 Америкт ирсэн тэр өдөр, яг тэр залуу төрхийг нь, хангинасан инээдийг нь. Чамайг мундаг хүн болно гэдэгт чинь хэзээ ч эргэлзэж байгаагүй, чадна гэдгийг чинь мэдэж байсан. Одоо би Цэлмэг ахад уулзаад заавал хэлнэ ээ гэж хэлэхтэй нь зэрэгцэн утас дугараад сэрчихсэн. Дэндүү бодит зүүд байсанд дотор арзайх шиг болоод утасаа автал эмнэлгээс яаралтай ир гэж хэлсэн юм. Яваад ороход бодит гэдгийг нь хүлээн зөвшөөрч хэзээ ч чадахааргүй үнэн намайг цо хи од авах шиг болсон. Тйим ээ, Цэнгэл аав мань намайг орхиод үнэхээр төрсөн аавтай минь уулзахаар явчихсан. Зүүдэнд минь ч болов салах ёс хийгээд явсан нь энэ байж.
Би орь ганцаараа, түших хүн нэг ч үгүй үлдсэн.

Сургуулийн төлбөр төлөх баталгаа байхгүй тул сургуульдаа очиж чадахгүй, амьдарч байсан байрны мань мэргэжилийн зээл гээд над дээр буусан. Монгол буцъя гэж бодсон ч очоод ч ганцаараа юм чинь гээд үлдэхээр шийдсэн. Би хоёр ч газар давхар ажиллаж, зээлийн төлбөрөө төлөх гэсэн ганцхан зорилготой өдөр хоногийг өнгөрөөж байлаа. Би бараг сар гаран га лз уу хүн шиг ажилласан. Тэгэж байж л 8000 ам.доллараа арай гэж хураагаад зээлийн төлбөртөө өгч байж билээ. Ядарснаа тэгэхэд дэндүү их мэдэрч, бараг 2 өдөр унтсан байсан. Цөөн хэдэн найзууд мань бараг 100 залгасан байсан тул сэрсэн даруйдаа эсэн мэнд байгаагаа хэлж тайвшруулав.

3 найзтайгаа ярьж дуусаад хартал дахин нэг танихгүй дугаараас залгажээ. Эргүүлээд залгатал банкнаас зээлийн төлөлт илүү байсан гэдгийг хэлэх гэсэн юм гэдэг байгаа. Би одоо нойрмог байгаа юм байхдаа гээд лавлаад асуутал үнэхээр л илүү төлөлт гэж байна. Яагаад гэдгийг тодруултал Цэнгэл аавын хийсэн моргейжийн төлбөрийн хамгаалалтын даатгалыг хэлж өгсөн. Би ч тухайн үедээ сайн ойлгоогүй, нэг дэх өдөр банк руу очихоор болов. Аав намайг Америкт ирсэн цагаас даатгалын мөнгөө төлж байсан гэдгийг мэдсэн. Өөрт нь ямар нэгэн зүйл тохиолдвол орчлонд тулах ганц ч тулгуургүй намайг үлдэх вий гэж санаа зовсондоо тэр. Аавын тэр их зүтгэл, намайг гэсэн хайр, уужуу ухааныг нь бодоод баярлах, бахархах нөгөөтээгүүр дэндүү хоосон мэдрэмж төрсөндөө асгартал уйлж байсан.

Сургуульд орох чин хүслийг минь юу юунаас илүү дэмжиж байсан Цэнгэл аавынхаа хүслийг биелүүлэхийн тулд би байраа зарж суралцаж эхэлсэн юм. Одоо нанотехнологич мэргэжлээр төгсөх курсдээ суралцдаг. Давхар Коннектикутийн эмнэлэг дадлагажигчаар ажиллаж байна. Бүх зүйл сайхан болсон гэж бодохыг хичээдэг. Гэхдээ хамгийн ихээр хайрладаг хүмүүсийн минь орон зай миний зүрхэнд асар том ан цав үлдээчихсэн. Шөнө бүр, шөнө бүр уй лд аг. Би дэндүү азгүй хүн. Ээж, аав, Цэнгэл аавын үх ли йг нүдээрээ харсан. Үнэхээр дийлж чадахааргүй хүнд ачаа болсон.

Гэхдээ нөгөөтээгүүр миний төлөө амьдралаа зориулж, богинохон ч гэсэн амьдралдаа хэзээ ч бөхөхгүй оч үлдээсэн, хамгийн ухаантай, хайр дүүрэн хүмүүсийн үргэлжлэл болсон би азтай ч юм уу.
Хэрвээ Цэнгэл аав минь байгаагүй бол би одоо хаана, юу ч хийж яваа бил ээ дээ.